کد مطلب:90407 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:153
واژه ها حرز: جای استوار، پناهگاه، بهره، حظ و نصیب، دعایی كه بر كاغذی نویسند و با خود دارند، بازوبند، چشم آویز. الحرز بالكسر، الموضع الحصین و سمی التعویذ حرزا. الحریز: الشی ء المحرز و المحرز، ما لا یعد صاحبه مضیعا. حریز به وصف فاعل: نگهدار و به وصف مال نگهداری شده، درآید و المحرز به گونه ای است كه نگویند صاحب مال آن را ضایع كرد. ترجمه: پرواپیشه دین خود را در جای استوار و پناهگاه محكم قرار داده، تا از دستبرد تشكیك كنندگان محفوظ بماند، خواه در عقیده باشد و یا در عمل. شرح: پرواپیشگان در عقیده باشد و یا در عمل. شرح: پرواپیشگان در عقیده چنان استوارند كه شبهه ها و وسوسه ها (هر اندازه كه باشند) در آنان كمتر اثری نخواهند گذارد، چرا كه ایمان او به حد یقین كامل رسیده [صفحه 410] است و شبهه پذیر نخواهد بود و اگر زمانی شیطان صفتان بی ایمان، با القای شبهات، ایمان او را تهدید كنند به مقابله برخاسته و با سلاح برهان، شبهات خصم را دفع نموده همچنان در پایگاه عقیده، ثابت قدم و استوار خواهد ماند. اما در مورد عمل، نیز با تمام توان می كوشد، تا حركت منافی ایمان از او سر نزند. دروغ، سخن چینی، غیبت، شهادت زور، كتمان شهادت، ظلم، تندخویی و جز اینها در قاموس حیات پرواپیشگان واژه ای ندارد، تعهد به انجام واجبات و مستحبات و ترك محرمات و مكروهات، ویژه برنامه ی آنان می باشد و اساسا در نظام تشریع خللی ایجاد نمی كنند، زحمات پیامبران و مشعلداران هدایت، در گسترش نظم شریعت را ارج نهاده و حتی یك چشم به هم زدن، فرمانهای الهی را تمرد نكرده و به مناهی دین نزدیك نمی شوند، چرا كه سنت الهی در تشریع و احكام شریعت، همان سنت در تكوین است. همبستگی و تطابق این دو خواست پروردگار می باشد، مثلا ترتیب علیت و معلولیت در نظام تكوین، به گونه ای كه اختلاف بین این دو موجب به هم خوردن نظم تكوین خواهد بود و عین همین مطلب، در تشریع نیز وجود دارد. از باب مثال، قطع رحم، علت كوتاهی عمر است در نظام تكوین و همین مبغوض خداوند است كه به آن نهی نموده و وصل، علت وفور رزق و طول عمر است كه خداوند به آن امر فرموده است، بنابراین، احكام تشریعی به دنبال نظام تكوین، روانه است و آن را تایید می كند و سرپیچی از نظام شریعت، در حقیقت مبارزه با نظم تكوین است كه به گونه ای برخورد خصمانه، با سلطنت مطلقه ی الهی، در مجموع نظام هستی خواهد داشت و اگر «حریز» به صفت مفعولی (محرز) باشد، به این معناست كه مومن با اتكا به هدایت خاصه ی الهی، دینش محفوظ مانده، از هدایت عامه، به هدایت خاصه راه یافته و با این موفقیت، خطری متوجه ایمان او نمی شود، چرا كه رهبری مقام امامت همان هدایت خاصه است و تا وصول به مقصد، انسان را همراهی می كند.
«حریزا دینه»
صفحه 410.